Παράλληλοι Θάνατοι

Είν’ ο θάνατος ένα παραμύθι.

Μέσα του κρύβονται δράκοι,μπαμπούλες,τέρατα λένε,

σκοτάδια μαύρα,η άβυσσος κι η φωτιά μαζί.

Κανείς δεν το διάβασε όμως ποτέ.

Όλοι το τρέμουν.

Μα πώς μπορείς να φοβάσαι ένα παραμύθι όταν γνωρίζεις το τέλος;

Σκέψη αφελής.

Μήπως κι η ζωή έτσι δεν είναι;Γνωρίζουμε το τέλος ήδη,

κι όσο σ’αυτό πλησιάζουμε,τις σελίδες πασχίζουμε πίσω να γυρίσουμε.

Μάταια.

Σε κανένα παραμύθι οι σελίδες δε γυρνούν πίσω.

Ίσως αναπωλούμε τις πρώτες γνωριμίες με τους ήρωες,αστείες και γλυκές στιγμές μαζί τους.

Κι αυτοί οι ίδιοι σε σέρνουν να γυρίσεις τις σελίδες προς το τέλος.

Να δεις τη δική τους κατάληξη,να μάθεις από αυτή.

Είν’ η ζωή κι ο θάνατος λοιπόν, το ίδιο παραμύθι,

Έτσι μαζί όπως δέθηκαν στη σελιδοποίηση,έτσι αχώριστα θα μείνουν,το ένα,μέρος του άλλου.

Κι αν θες γαλήνια το βιβλίο να διαβάσεις

τρέχα πρώτα στις τελευταίες σελίδες,και μάθε τις καλά.Σήμερα.Τώρα

Γιατί δεν υπάρχει «αργότερα», «ύστερα», «μετά»

Αργότερα, ύστερα, μετά το τέλος,κανείς δε θα ‘ναι εκεί να πει:

«και ζήσαν αυτοί καλά,κι εμείς καλύτερα»