Φαναθλητισμός

Η λέξη αθλητισμός ήταν,είναι και θα είναι μια έννοια με ξεχωριστή θέση στη ζωή των ανθρώπων τόσο ως τρόπος ζωής, όσο και ως μέσο ψυχαγωγίας.Τι γίνεται όμως όταν ο όρος

αυτός βεβηλώνεται από τους ίδιους του τους υποστηρικτές;To συγκεκριμένο άρθρο απευθύνεται σε χωρία του αθλητισμού όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ( κυρίως), σύμφωνα με τα παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου.

Ο αθλητισμός δεν είναι μόνο εντός παρκέ και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι θεατές του. Αθλητισμός είναι η ευγενής άμιλλα, ο σεβασμός, υγιεινή ζωή, και αυτό πρέπει να εκφράζεται τόσο μέσα στο παρκέ, όσο και στις κερκίδες των οπαδών.Αθλητισμός δεν υπάρχει για να ψυχαγωγεί μόνο και να δίνει ενέσεις χαράς στον κοσμάκη αλλά φυσικά για να διδάξει ήθος.Οι αθλητές βέβαια, όπως υποστηρίζουν όλοι οι ''αθλητικολόγοι''(προπονητές,τύπος, διαιτητές), πρέπει πρώτα είναι είναι 'άνθρωποι' και μετά επαγγελματίες. Το ίδιο λοιπόν ισχύει ή μάλλον θα έπρεπε να ισχύει και για το ελληνικό κοινό σε αγώνες κάθε αθλήματος.

Όταν μιλάμε για ελληνικό ποδόσφαιρο,για παράδειγμα, δεν έρχονται στο μυαλό οι φιλικές σχέσεις μεταξύ ομάδων και οπαδών αλλά ύβρις, καπνογόνα,κακόγουστα συνθήματα, μαστούρα,ξύλο, τρόμος.Μην ήμαστε απόλυτοι όμως, γιατί τα περισσότερα από αυτά τα προκαλούν οι τυχόν 'οργανωμένοι' οπαδοί κάποιας τυχόν ομάδας-υπάρχουν και οι πραγματικοί οπαδοί. Όλο το παραπάνω λοιπόν, είναι η ελληνική αθλητική πραγματικότητα, η οποία φυσικά στηρίζεται από το μέγα χορηγό 'ελληνικό κράτος' για την καταστολή του πλήθους.Είναι άλλωστε γνωστό ότι ο αθλητισμός σε περιόδους δικτατορίας αποτελούσε όπλο εξόδου από την πραγματικότητα(για το πλήθος) και όπλο καταστολής(του πλήθους) για την εκάστοτε κυβέρνηση.

Είναι λοιπόν τα κρατικά συμφέροντα που διαλύουν οτι πρεσβεύει ο αθλητισμός συλλήβδην όμως και οι αθλητικοί σύνδεσμοι -κατά τη γνώμη μου.Βγάζοντας εκτός την εξυπηρέτηση συμφερόντων μέσα απο τον αθλητισμό και βλέποντας το θέμα απο την πλευρά του πλήθους, διαπιστώνεται η ανάγκη πολλών ανθρώπων να συσπειρωθούν σαν ομάδα με σκοπό να υποστηρίξουν την ομάδα τους.Πώς ομως μπορεί να πει κάποιος οτι υποστηρίζει την ομάδα του, όταν θεωρεί κόκκινο πανί τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας,όταν προσπαθεί μέσω του αθλητικού συνδέσμου που βρίσκεται, να προσηλυτίζει μικρά παιδάκια για να υποστηρίξουν ότι εκείνος υποστηρίζει. Φυσικά και τα παραπάνω αποτελούν αληθινά γεγονότα χωρίς να γίνεται λόγος για κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα ή ομάδες.Για να μην υπάρξουν αντιδράσεις, πολλές φορες αυτός ο 'προσηλυτισμός' είναι επιθυμητός και από το ίδιο το μέλος στο οποίο ασκείται. 
Τέτοιου είδους λοιπόν σύνδεσμοι ομάδων υπάρχουν για να δίνουν μια πνοή στην ομάδα τους, για να γεμίζουν τα γήπεδα και να εμψυχώνουν τους παίχτες.Συγχρόνως όμως υπάρχουν για να χρωματίζουν περιοχές, τα λεγόμενα ghetto.Μόνο αυτό μπορεί να θυμίσει η συμπεριφορά τέτοιων συνδέσμων οι οποίοι με την παρουσία τους, τα αυτοκόλλητα τους και τα graffiti, θεωρούν οτι έτσι δίνουν στην εκάστοτε περιοχή, την πνοή της δικής τους ομάδας, σαν να κερδίζουν έτσι περισσότερους οπαδούς.
 Βέβαια αυτό ανήκει στα σχετικά δευτερεύοντα στοιχεία ενός συνδέσμου σε αντίθεση με το κύριο που είναι η βίαιη συμπεριφορά. Ποιος ξεχνάει τα κατα καιρούς οπαδικά 'ραντεβού' με πρόσχημα την ομάδα που στην πραγματικότητα είναι η ατομική ακεραιότητα;Μην ξεχνάτε έχουν πεθάνει άνθρωποι σε τέτοια ραντεβού καθόλου τυχαία. Ωστόσο ακόμα και αν τέτοιοι σύνδεσμοι εξακολουθούν να σκορπάν με τον τρόπο τους βία, οι σύνδεσμοι είναι κάτι που χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο επιθυμητό στο κοινωνικό σύνολο. 
Πολλοί μπορούν να πουν οτι ο άνθρωπος πρέπει κάπου να ξεσπάει ώστε
να μπορεί να επιβιώσει,αλλά δεν νομίζω οτι αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η πόλωση που δημιουργούν τέτοιες ομάδες διαφέρει μηδαμινά από έναν εμφύλιο.Και κάτι τελευταίο, οι ΄μεγάλοι΄ δεν έχουν σκοπό να κινητοποιηθούν για να μας αφανίσουν, απλά καταφέρνουν να αφανιζόμαστε μόνοι μας.
                                             
     Υ.Γ Προφανώς για όλους τους συνδέσμους υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Παράλληλοι Θάνατοι

Είν’ ο θάνατος ένα παραμύθι.

Μέσα του κρύβονται δράκοι,μπαμπούλες,τέρατα λένε,

σκοτάδια μαύρα,η άβυσσος κι η φωτιά μαζί.

Κανείς δεν το διάβασε όμως ποτέ.

Όλοι το τρέμουν.

Μα πώς μπορείς να φοβάσαι ένα παραμύθι όταν γνωρίζεις το τέλος;

Σκέψη αφελής.

Μήπως κι η ζωή έτσι δεν είναι;Γνωρίζουμε το τέλος ήδη,

κι όσο σ’αυτό πλησιάζουμε,τις σελίδες πασχίζουμε πίσω να γυρίσουμε.

Μάταια.

Σε κανένα παραμύθι οι σελίδες δε γυρνούν πίσω.

Ίσως αναπωλούμε τις πρώτες γνωριμίες με τους ήρωες,αστείες και γλυκές στιγμές μαζί τους.

Κι αυτοί οι ίδιοι σε σέρνουν να γυρίσεις τις σελίδες προς το τέλος.

Να δεις τη δική τους κατάληξη,να μάθεις από αυτή.

Είν’ η ζωή κι ο θάνατος λοιπόν, το ίδιο παραμύθι,

Έτσι μαζί όπως δέθηκαν στη σελιδοποίηση,έτσι αχώριστα θα μείνουν,το ένα,μέρος του άλλου.

Κι αν θες γαλήνια το βιβλίο να διαβάσεις

τρέχα πρώτα στις τελευταίες σελίδες,και μάθε τις καλά.Σήμερα.Τώρα

Γιατί δεν υπάρχει «αργότερα», «ύστερα», «μετά»

Αργότερα, ύστερα, μετά το τέλος,κανείς δε θα ‘ναι εκεί να πει:

«και ζήσαν αυτοί καλά,κι εμείς καλύτερα»

The beginning

Ξεκινάμε κάτι καινούργιο, καινοτόμο. Οι φίλοι είναι αρκετοί και οι προτάσεις περισσότερες.

Stay tuned!

Σκατά Κρίση

 Ναι είναι παντού.Το ακούς,το διαβάζεις,στο τονίζουν οι  δικοί σου,λίγο εκφοβιστικά,

το σκέφτεσαι,το φοβάσαι.Το βιώνεις;; Πόσο βιώνει ο μέσος Έλληνας την κρίση; Εδώ είναι απαραίτητη μια διευκρίνηση.Μέσος Έλληνας δε λογίζεται ο άνθρωπος που ζητιανεύει στο δρόμο για μια μπουκιά φαγητό.Και θα μου πεις «γιατί»;

 Λογίζεις εσύ ως μέσο Έλληνα τον εφοπλιστή που κάνει ένα ακόμη λουκούλειο γεύμα στο κότερό του; Όχι βέβαια.Ούτε κι εγώ.Ο αριθμός βέβαια των «κροίσων» δε συγκρίνεται με τον αριθμό των ανέργων,των απόρων,των άστεγων.Ο οποίος βέβαια δε συγκρίνεται με τον αριθμό των ανθρώπων που το απόγευμα θα γεμίσουν τις καφετέριες,το βράδυ τις ταβέρνες,τα μεσάνυχτα τα κλαμπ και τα μπαρ,και το Σάββατο θα κάνουν μια εξόρμηση στη φύση  και την παραλία.

 Δε θέλω να παρεξηγηθώ.Δεν κρίνω αρνητικά αυτούς που έχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες.Γιατί αυτοί εργάζονται,παρέχουν στα παιδιά τους τα κατάλληλα εφόδια στη ζωή,κι ας τα κακομαθαίνουν ορισμένες φορές,μοχθούν κι ανταμοίβονται.Μακάρι να μπορούσαν όλοι να ζουν έτσι εξάλλου.Δεν κατακρίνω επίσης ούτε τον εφοπλιστή.Αφού μπορεί τότε.. «μαγκιά του» εφόσον βέβαια το κέρδος του δεν γίνεται σε βάρος άλλων.

 Σίγουρα πρόβλημα αποτελούν οι εξαθλιωμένοι από την οικονομική κρίση.Οι αδύναμοι,που πρώτα προσέκρουσαν σαν βράχος  στο κύμα που ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα,φροντισμένα-απροειδοποίητα, στη χώρα.Όμως αυτοί εξαρτώνται από όλους τους παραπάνω και ιδιαιτέρως τους μικρομεσαίους.Κι όσο οι μικρομεσαίοι δε βιώνουν  έντονα την οικονομική κρίση,τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

 Η «σκατά» κρίση δεν έγκειται στην οικονομία.Δεν έχει οικονομικό  πρόβλημα μόνο αυτός που ζει στο δρόμο,αυτός που είναι άνεργος ή αυτός που πεινάει.Η κρίση έγκειται στο γεγονός πως ενώ το μόνο που ακούς στα...διπλανά τραπέζια είναι η οικονομική κρίση,οι ίδιοι οι επικριτές της κρίσης δεν ενεργούν.Δεν ξεσηκώνονται.Δεν αντιδρούν.Δεν ανατρέπουν.Όχι όσο θα άρμοζε στην ένταση των παραπόνων.

 Η κρίση είναι ΣΚΑΤΑ γιατί σε κάνει να συνειδητοποιείς πως το πρόβλημα δεν είναι ο τρόπος αλλά ο λόγος.Απαγόρευσε αυστηρά το κάπνισμα,ανέβασε στα ύψη την τιμή του καφέ και του ποτού,βάλε κι ένα υψηλό φόρο στο σουβλάκι και παρακολούθησε πόσο εύκολα ξεσηκώνεται ο «πνιγμένος» μέσος Έλληνας.